Een performance over de vergeten geschiedenis van een fabriek, door Danielle van Vree i.s.m. Aart Jilesen.

​

‘Een laatste voetstap richting de deur…een hand die vastpakt, een laatste blik achterom, een laatste gedachte in stilte…het laatste stukje jas, het laatste stukje zwarte jas…tot het weg is, tot alles weg is en het donker wordt…tot het wachten overblijft, wachten, de ruimte die wacht om opnieuw gezien te worden.’

​

In 1913 werd het oliebedrijf Insulinde opgericht voor de verwerking van klapperolie. De performance van Vree toont zowel de sporen van rijkdom en overvloed van het oliebedrijf, als de onzichtbare banden die het bedrijf met Nederlands-Indië onderhield. Klapperolie werd uit Banjoewangi op Java naar de Cruquiuskade verscheept.

De gebouwen van Insulinde werden in 1919 geplaatst. Het bedrijf groeide in korte tijd uit tot een miljoenenbedrijf met eigen vloot en woningen voor werknemers in Bangoewangi. Nadat de directeuren in Amerika overleden aan de Spaanse griep ging het bedrijf in 1922 ten onder aan mismanagement. Het kantoor op de Cruquiusweg is  het enige overblijfsel van dit turbulente stukje Nederlandse geschiedenis.

​

​

​

Foto's: Carien van Leeuwen